Dyfuzor oparty na optymalizowanych krzywiznach

Specjalnie ukształtowana sztywna powierzchnia, której profil został zoptymalizowany pod kątem osiągnięcia możliwie najkorzystniejszego rozproszenia odbitej od niej fali akustycznej. Dyfuzor oparty na optymalizowanych krzywiznach powstał na bazie klasycznego rozwiązania, polegającego na wykorzystaniu powierzchni wypukłych (półkule, półwalce) jako elementów rozpraszających. Motywacją do rozwinięcia tej techniki były wyniki badań, wskazujące na bardzo słabe rozpraszanie energii akustycznej przez elementarne powierzchnie wypukłe w przypadku innego niż prostopadłe padania fali na element.

Optymalizacja krzywizny dyfuzora odbywa sie przy użyciu zaawansowanego modelu numerycznego. Zazwyczaj profil dyfuzora optymalizuje się dla konkretnego przypadku uwzględniając położenie zródeł fali akustycznej i słuchaczy względem elementu oraz pasmo jego efektywnej pracy. Technika optymalizacji krzywizn pomaga minimalizować niepożądane akustycznie efekty. Na przykład wprowadzane przez powierzchnie wklęsłe, niepożądane ogniskowanie fali akustycznej, można w znacznym stopniu wyeliminować drogą optymalizacji krzywizny tejże wklęsłej powierzchni.

Dyfuzory tego typu znajdują zastosowanie najczęściej tam, gdzie powierzchnia rozpraszająca ma być duża, np. sufity sal koncertowych. Rysunek przedstawia przykładową realizację dyfuzora opartego na optymalizowanych krzywiznach.