Czas pogłosu (RT)

Jest to czas, po którym energia pola akustycznego w pomieszczeniu zmaleje ze stanu ustalonego - po wyłączeniu zródła dźwięku - o 60dB (rys.1). Jego jednostką jest 1 sekunda (1s).

Rys. 1

Czas pogłosu jest pierwszym zdefiniowanym parametrem akustycznym pomieszczeń. Ze względu na silną korelację z wrażeniami słuchowymi jest też jednym z najważniejszych kryteriów oceny akustyki pomieszczenia. Czas pogłosu mierzy się i podaje w pasmach oktawowych (rzadziej tercjowych) w zakresie od 125Hz do 4kHz, choć niekiedy istnieje potrzeba poszerzenia tego zakresu. Pomiaru czasu pogłosu można dokonać wprost z definicji pobudzając pomieszczenie szumem i rejestrując zanikanie energii po ustąpieniu pobudzenia. Można też odczytać jego wartość z odpowiedzi impulsowej pomieszczenia.

Klasyczny wzór pozwalający wyznaczyć arytmetycznie czas pogłosu w pomieszczeniu podał Wallace Clement Sabine, autor pionierskich badań z dziedziny akustyki wnętrz.

Wzór Sabine'a daje wiarygodne rezultaty jedynie wtedy, gdy pole akustyczne w pomieszczeniu jest idealnie rozproszone a średni współczynnik pochłaniania powierzchni jest mały i nie przekracza wartości 0,2. Obecnie dysponujemy wzorami pozwalającymi na uzyskanie dokładniejszych wyników dla rzeczywistych warunków.

Zalecany czas pogłosu w pomieszczeniu zależny jest od kilku czynników, choćby jego przeznaczenia. Na przykład w salach koncertowych w środku pasma wynosi on 1,5-2,5s, a w teatrach dramatycznych: 1-1,5s. W reżyserniach i pomieszczeniach odsłuchowych powinien być on znacznie krótszy. Zaleca się wartości nieco poniżej 0,5s (dokładne wartości dobierane są indywidualnie dla każdego pomieszczenia).