Współczynnik pochłaniania dźwięku

Liczba określająca zdolność do pochłaniania przez dany obiekt (materiał, ustrój) energii pola akustycznego. Jest to wielkość bezwymiarowa, oznaczana grecką literą alfa. Zdolność do pochłaniania energii pola akustycznego przez dany obiekt zależy od geometrii fali, jej czestotliwości i kąta padania na obiekt. W akustyce pomieszczeń wykorzystuje się najczęściej tzw. pogłosowy współczynnik pochłaniania (p.w.p.) dźwięku. Określa on stopień pochłaniania przez dany obiekt rozproszonej energii akustycznej, a tym samym jego zdolność do zmniejszania czasu pogłosu w pomieszczeniu. Pogłosowy współczynnik pochałaniania dźwięku mierzy się i podaje w pasmach oktawowych (rzadziej tercjowych) najczęściej w paśmie od 125Hz do 4kHz. Używa się także wartości uśrednionych oraz przynależności do tzw. klas pochłaniania. Pomiaru pogłosowego współczynnika pochłaniania dokonuje się w komorach pogłosowych. Ze względu na przyjętą metodę pomiarową pogłosowy współczynik pochłaniania może przyjmować wartości nieco większe od 1. Tabela przedstawia wartości pogłosowego współczynnika pochłaniania dla przykładowych matariałów.

Materiały można charakteryzować również za pomocą tzw. fizycznego współczynnika pochłaniania dźwięku (f.w.p.). Parametr ten określa zdolność do pochłaniania przez badany materiał fali płaskiej padającej na niego prostopadle. Podobnie jak pogłosowy współczynnik pochłaniania, fizyczny współczynnik pochłaniania zależy od częstotliwości. Pomiaru f.w.p dokonuje się przy użyciu rury Kundta, wewnątrz której umieszcza się badaną próbkę. Zmniejszenie współczynnika fali stojącej wewnątrz rury po umieszczeniu w niej próbki, jest podstawą do obliczenia fizycznego współczynnika pochłaniania. Fizyczny współczynnik pochłaniania jest rzadko używany w zagadnieniach związanych z akustyką pomieszczeń.