DCC

Skrót od słów Digital Compact Cassette. Standard kasety magnetofonowej z zapisem cyfrowym. Wprowadzony na rynek w 1992 roku, opracowany i promowany przez firmę Philips jako następca kasety magnetofonowej (CC - Compact Cassette). Po kilku latach zaprzestano produkcji tego typu urządzeń.

Głównym wyróżnikiem systemu DCC jest jednostronna kompatybilność z typowymi kasetami magnetofonowymi Compact Cassette. Magnetofony DCC mają bowiem możliwość odtwarzania nie tylko kaset nagranych cyfrowo, ale także zwykłych, analogowo nagranych kaset CC. Natomiast nagrywanie w magnetofonach DCC odbywa się wyłącznie w postaci cyfrowej. Kasety DCC oczywiście nie są odtwarzane przez zwykłe magnetofony kasetowe.

Podstawowe paramtery mechaniczne DCC są takie same jak Compact Cassette. Prędkość przesuwu taśmy wynosi 4,76 cm/s. Czas nagrania był w konsekwencji także taki sam jak dla CC - podstawowe wrtości to 2x30 oraz 2x45 minut. Kaseta DCC ma takie same główne wymiary jak kaseta CC, różni się tylko kilkoma szczegółami. Nośnik magnetyczny w taśmach DCC jest tego samego rodzaju co w taśmach magnetowidowych.

System zapisu opiera się na zastosowaniu zespołu równoległych ścieżek oraz wykorzystaniu algorytmu kompresji stratnej dla zmniejszenia strumienia danych. Na taśmie znajduje się dziewięć ścieżek: osiem z zapisem audio (wraz z dodatkowymi bitami do korekcji błędów) oraz jedna z danymi dodatkowymi takimi jak numery utworów, czas i markery. Ścieżki przy zapisie mają szerokość 185 mikronów, skok ścieżek wynosi 195 mikronów, a głowice odczytujące mają 70 mikronów. Algorytm kompresji zastosowany w DCC określono nazwą PASC (Precision Adaptive Sub-(Band) Coding). Kaseta DCC mogła mieć zapis z częstotliwością próbkowania 32, 44,1 lub 48 kHz, co pozwala na zapis pasma odpowiednio: 5-14.500Hz, 5-20.000Hz, 5-22.000Hz. Maksymalna rozdzielczość wynosi 18 bitów co daje zakres dynamiki do 105 dB.