Fletchera-Munsona krzywe

Krzywe Fletchera-Munsona zwane są też krzywymi jednakowej głośności. W latach 30-tych Fletcher i Munson przeprowadzili w laboratoriach Bella badania, które doprowadziły do opracowania tych krzywych. Przedstawiają one jedną z najważniejszych właściwości słuchu - zależność czułości ucha ludzkiego od częstotliwości oraz od poziomu dźwięku.

Przedstawione na wykresie krzywe pokazują jaka powinna być wartość poziomu dźwięku, by tony o różnej częstotliwości były słyszane z jednakową głośnością. Najniżej przebiegająca krzywa wyznacza dolną granicę słyszenia, czyli próg słyszalności. Jak widać na wykresie głośność postrzegana subiektywnie nie jest wprost proporcjonalna do poziomu ciśnienia dźwięku. Ucho ludzkie jest czulsze przy pewnych częstotliwościach a mniej czułe przy innych. Różnice w subiektywnej percepcji głośności oprócz tego zależą jeszcze dodatkowo od poziomu dźwięku. Krzywe Fletchera-Munsona są wyskalowane w fonach. Fony to jednostki określające subiektywnie postrzeganą głośność. Dzięki krzywym Fletchera-Munsona można na podstawie częstotliwości dźwięku oraz jego poziomu SPL w dB określić głośność w fonach. Dla poszczególnych osób krzywe jednakowej głośności mogą być różne i krzywe Fletchera-Munsona mają charakter statystycznego uśrednienia.

Właściwości słuchu przedstawione na krzywych Fletchera-Munsona mają wiele praktycznych konsekwencji przy projektowaniu sprzętu elektroakustycznego. Przykładowo wpłynęły one na sposób działania systemów redukcji szumów czy na wybór charakterystyk filtrów pomiarowych.