Cyfrowy, optyczny format zapisu powszechnie wykorzystywany do audio jak również do danych komputerowych. Płyty CD mają 12cm średnicy i 1,2mm grubości. Cyfrowe dane są zapisane w postaci zagłębień (ang. pit) i płaskich fragmentów (ang. land) na płycie. Zagłębienia tworzą na płycie spiralę zaczynającą się w pobliżu środka płyty i rozwijającą ku jej brzegowi. Standardowy skok spirali wynosi 1,6 mikrona. Płyta CD standardowo mieści 650MB danych (nieco ponad 680 milionów bajtów) lub około 74 minut muzyki (częstotliwość próbkowania 44,1 kHz, rozdzielczość 16 bitów), choć możliwy jest zapis o większej pojemności. Wydłużenie czasu zapisu o kilka minut jest osiągalne przy zachowaniu tolerancji dopuszczalnych w ramach oficjalnej specyfikacji standardu CD. Spotykane są też płyty CD zapisane z gęstością wyższą niż dopuszczalna w specyfikacji standardu - osiągają one długość nagrania osiemdziesięciu kilku minut.

Format CD został opracowany przez firmy Philips i Sony. Wprowadzono go na rynek w latach 1982/83. Najpierw rozpoczęto sprzedaż płyt i odtwarzaczy pod koniec 1982 roku w Japonii, a w 1983 roku miała miejsce inauguracja europejska i amerykańska. Pierwotnie płyty CD były wykorzystywane tylko do zapisu audio.

Do odczytu danych wykorzystuje się laser. Promień lasera pada na obracający się dysk, cały czas śledząc spiralę utworzoną z zagłębień. Kiedy laser trafia na zagłębienie światło zostaje rozproszone i bardzo niewiele odbija się w kierunku fotodiody odbiornika. Natomiast kiedy laser trafia na płaski fragment płyty światło ulega odbiciu w kierunku odbiorczej fotodiody z minimalną tylko stratą siły sygnału. Odczyt danych audio odbywa się ze stałą prędkością synchronizowaną z zegarem odtwarzacza. Dlatego prędkość liniowa jest stała (CLV - constant linear velocity), podczas gdy prędkość obrotowa zmienia się. Inaczej odbywa się to w napędach CD-ROM, które mają zmienną prędkość transmisji i wykorzystują stałą prędkość obrotową (CAV - constant angular velocity).