RFZ (reflection free zone)

RFZ (skrót od słów reflection free zone) to określenie rodzaju pomieszczenia odsłuchowego (zazwyczaj reżyserki w studiu nagraniowym) zbudowanego według określonych wytycznych. RFZ jest w sensie koncepcji akustycznej rozwiązaniem pokrewnym do opracowanego kilka lat wcześniej LEDE (Live End Dead End).

Podobnie jak w LEDE, także w RFZ przednia część pomieszczenia wokół zestawów głośnikowych jest bardzo silnie wytłumiona, a część tylnia jest pokryta ustrojami, które nie tłumią dźwięku, ale go silnie rozpraszają. W koncepcji RFZ dodatkowo wykorzystuje się ustawione pod odpowiednim kątem powierzchnie ścian aby kierować odbicia z przedniej części pomieszczenia poza obszar odsłuchu. Charakterystycznymi elementami pomieszczenia RFZ są narożniki o kącie rozwarcia 120° oraz monitory umieszczone w tychże narożnikach i zlicowane z powierzchnią ścian. Do realizacji rozpraszającej części pomieszczenia polecane były rozpraszacze Shroedera, choć nie jest to wymóg konieczny i można też zastosować inne rozpraszacze.

Koncepcja RFZ została opracowana w latach 1980-tych i zaprezentowana na 76 konwencji konwencji AES w Nowym Jorku w 1984 roku (P. D'Antonio, J.H. Konnert, The RFZ/RPG approach to control room monitoring, AES Preprint 2157 (I-6), 1984).

Podobnie jak w LEDE pomieszczenia RFZ pozwalają kontrolować czas opóźnienia pierwszych odbić docierających do słuchacza (ITD - initial time delay), a także zapewnić odpowiednie rozproszenie tych odbić.