LP

Drobnorowkowa płyta długogrająca (Long Playing Microgroove Record - stąd skrót LP) o średnicy 30 cm (12 cali) i prędkości obrotowej 33 i 1/3 obr./min. W języku polskim funkcjonuje też równoważne określenie longplej. Płyty LP są też nazywane winylowymi ze względu na materiał z jakiego się je wykonuje. Zapis monofoniczny wykorzystuje rowek o szerokości 50 mikronów, zapis stereofoniczny rowek o szerokości 40 mikronów. Płyty LP są dwustronne, z maksymalnym czasem zapisu około 30 minut na stronę.

Drobnorowkową płytę długogrającą zaprezentowała firma Columbia Records w 1948 roku. Prototypowe systemy stereofoniczne prezentowano w 1957 roku, a w 1958 roku specyfikacja zapisu stereofonicznego na płycie długogrającej została zaakceptowana przez RIAA.

Oznaczenie LP jest też stosowane w odniesieniu do taśm magnetofonowych. Określa się w ten sposób taśmy o grubości 35 mikronów, które mają odpowiednio niski poziom szumów i odpowiednio wysoki poziom wysterowalności by zapewnić wysoką jakość nawet przy niższych prędkościach przesuwu, co pozwala na dwukrotne wydłużenie nagrania w stosunku do taśm standardowych.

Skrót stosowano też w innych przypadkach dla określanie trybu nagrywania o przedłużonym czasie zapisu (choćby w magnetofonach DAT).