Lampa elektronowa

Element elektroniczny składający się z zamkniętego w próżnioszczelnej obudowie zespołu elektrod pomiędzy którymi zachodzi przepływ prądu wytwarzanego przez strumień swobodnych elektronów (rzadziej strumień jonów). Do lamp elektronowych zaliczamy nie tylko stosowane we wzmacniaczach diody, triody czy pentody, ale także lampy kineskopowe czy oscyloskopowe.

Pierwsze lampy elektronowe to dioda wynaleziona przez Johna Ambrose Fleminga w 1904 roku i trioda wynaleziona przez Lee De Forresta w 1907 roku. Podobne, przypominające lampy elektronowe urządzenia, były znane już w połowie osiemnastego wieku, ale wówczas nie rozumiano zasady ich działania.

W lampie elektronowej muszą się znajdować co najmniej dwie elektrody: katoda (z niej odbywa się emisja elektronów) oraz anoda. Pomiędzy anodą i katodą mogą się znajdować liczne inne elektrody: siatki, elektrody zapłonowe, elektrody ogniskujące czy odchylające.

W sprzęcie elektroakustycznym zastosowanie mają głównie trzy rodzaje lamp: dioda (anoda + katoda), trioda (anoda + katoda + jedna siatka) i pentoda (anoda + katoda + trzy siatki). Istnieją także inne typy jak tetroda, heksoda, septoda czy oktoda spotykane raczej w urządzeniach pracujących z częstotliwościami radiowymi.