Obudowa Isobaric (obudowa Compound)

Obudowa isobaric (znana też jako obudowa compound) wykorzystuje dwa głośniki niskotonowe pracujące synchronicznie z małą, szczelnie zamkniętą objętością powietrza pomiędzy ich membranami. Para głośników w takiej konfiguracji może być montowana w różnych rodzajach obudów, jak obudowa zamknięta, obudowa bass-reflex czy obudowa z filtrem akustycznym.

Możliwe są trzy konfiguracje pary głośników compound/isobaric. Głośniki mogą być instalowane twarzami do siebie (to znaczy membrana do membrany, rys. A), tyłami do siebie (magnes do magnesu, rys. B) lub tyłem do przodu (membrana do magnesu, rys. C). W układzie z membraną do magnesu głośniki są podłączane w fazie, tak aby membrany obydwu poruszały się synchronicznie w tym samym kierunku. W dwóch pozostałych konfiguracjach głośniki są podłączane w przeciwfazie aby uzyskać ten sam efekt. Niezależnie od konfiguracji, głośniki typowo podłącza się równolegle, mają więc one impedancję dwa razy mniejszą niż pojedynczy głośnik i pobierają dwa razy większy prąd przy tym samym napięciu wejściowym.

Ponieważ głośniki pracują synchronicznie to zakłada się zwykle, że ciśnienie w małej komorze pomiędzy nimi jest stałe - to jest właśnie źródło nazwy isobaric (co oznacza stałe ciśnienie). Twierdzi się też, że w konfiguracjach membrana do membrany i magnes do magnesu kasowane są parzyste harmoniczne zniekształceń, podobnie jak w konfiguracji push-pull. W rzeczywistości twierdzenia te nie są prawdziwe. Ciśnienie w szczelnej komorze zmienia się w takt sygnału. Choć zniekształcenia i zmiany ciśnienia są inne niż dla pojedynczego głośnika, to nie są one znoszone, wbrew często spotykanym twierdzeniom.

Zmniejszenie wymiarów obudowy to największa korzyść z zastosowania konfiguracji isobaric/compound. Podczas gdy Fs oraz Qts pary głośników compound pozostają takie same jak dla pojedynczego głośnika, Vas dla pary jest dwa razy mniejszy. Dzięki temu możliwe jest znaczne zmniejszenie objętości obudowy - objętość ta jest dwa razy mniejsza niż dla pojedynczego głośnika. Objętość w komorze pomiędzy głośnikami pary compund nie jest jednak częścią obliczonej objętość obudowy zamknietej czy bass-reflex, a więc zwiększa ona objętość całkowitą.

Inne praktyczne wady systemu compound/isobaric to zwiększona komplikacja obudowy i możliwe kłopoty ze zmieszczeniem odpowiedniego tunelu w obudowie typu bass-reflex. Oczywiście dochodzi też koszt drugiego głośnika.

Komercyjnie kolumny z obudową isobaric były produkowane między innymi przez firmy Dynaudio, Linn (Isobarik) i Totem.