Alnico (magnes)

Jeden z rodzajów magnesów stałych. Magnesy z rodziny Alnico są stosowany także w głośnikach.

Główne składniki magnesów Alnico to aluminium, nikiel, kobalt i żelazo. Nazwa Alnico pochodzi od symboli chemicznych tych trzech charakterystycznych pierwiastków (al-ni-co, czyli aluminium, nickel, cobalt). W magnesach Alnico mogą być też dodawane mniejsze ilości miedzi, tytanu, krzemu czy niobu. Magnesy Alnico są produkowane metodą odlewania lub spiekania.

Magnesy Alnico wyróżniają się zdolnością do pracy w wysokich temperaturach. Dopuszczalne są robocze temperatury nawet powyżej 500°C (temperatura Curie wynosi około 800°C). Oprócz tego zachowują też wysoką stałość pola magnetycznego w szerokim zakresie temperatur. Magnesy Alnico są trudne w obróbce mechanicznej.

Magnesy Alnico mają stosunkowo małą koercję i można je demagnetyzować łatwiej niż inne magnesy stosowane w głośnikach. Zwłaszcza w przypadku starszych głośników z układem długiej cewki w krótkiej szczelinie istnieje ryzyko częściowej demagnetyzacji przy podłączeniu dużych sygnałów na wejście. Częściowo zdemagnetyzowane magnesy można namagnesować ponownie.

Ze względu na wykorzystanie niklu i kobaltu magnesy Alnico są drogie w produkcji. Ceny magnesów Alnico w przeliczeniu na siłę generowanego pola magnetycznego są znacznie wyższe od cen magnesów ferrytowych i neodymowych.

W pierwszych dziesięcioleciach funkcjonowania rynku elektroakustycznego głośniki bazowały właśnie na magnesach Alnico, ponieważ brak było konkurencyjnych materiałów. Aż do lat 1970-tych magnesy Alnico były ogólnie najszerzej stosowanym rodzajem magnesów. Dopiero poźniej konkurencyjne parametry zaczęły osiągać magnesy ferrytowe. Szczególnie duży i szybki spadek popularności Alnico nastąpił w latach 1970-tych ze względu na przejściowe zaburzenia w dostawach kobaltu i wzrost cen tego materiału.